Najnowsze wpisy


lut 29 2008 Przeprowadzka
Komentarze: 1
zapiski-taty : :
lut 27 2008 4D
Komentarze: 5

Dziś po raz kolejny podglądaliśmy naszego dzidziusia. Tym razem dokładne badanie z pomiarami główki, brzuszka, ser ducha itp.

 

Lekarz nawet włączył na chwilę widok 4d tak, żebyśmy mogli w trzech wymiarach w czasie rzeczywistym zobaczyć naszego szkraba. No i zobaczyliśmy nasza kruszynkę, nie tak dokładnie jak byśmy chcieli bo dzieciak wcisnął nam się i zasłonił rączką po raz kolejny nie pokazując dokładnie jak wygląda. Tak więc zobaczyliśmy zarys noska, oczu i otwartej buzi.

 

Słonce się śmieje, że otwarte usta podczas snu to ma po tacie. No cóż nie przeczę, ze zdarza mi się podczas snu, że szczęka mi opada i od czasu do czasu nawet uda mi się dzięki temu chrapnąć. Od czasu do czasu to znaczy, że kilka razy już spałem w pokoju po to tylko, żeby Słońce mogło spać. (w każdym bądź razie ja jeszcze tego mojego chrapania nie słyszałem i do końca w nie, nie wierze, tym bardziej, że nikt mi nigdy wcześniej nie zwracał na to uwagi).

 

A propo opadającej szczeki to przypomina mi się jak kiedyś jadąc w pociągu przysnąłem, a Słońce po czystej złośliwości, zamykało mi usta palcem za każdym razem jak mi szczęka opadła. Wiem bo byłem w tzw. półśnie i po prostu nie miałem siły reagować na to, no i tak sobie jechaliśmy, a Słońce ku uciesze współpasażerów co chwile mi tym swoim palcem szczękę siup, do góry.

 

Wracając jednak do naszej gwiazdy wieczoru to P. jedyne co pokazał nam bardzo wyraźnie i na dodatek w trzech wymiarach to siusiak. To już drugi raz jak prezentuje nam się od tej strony zupełnie się nie wstydząc. I dobrze bo nie ma czym chłopak. Nie mogę się już doczekać kiedy zobaczę go na żywo i w pełnej okazałości. USG jest fajne, ale trzymać dziecko na rekach….. :)

 

Po raz kolejny tez P. potwierdził, że najprawdopodobniej będzie wysokim dzieckiem bo już teraz wyprzedza statystyki o jakieś dwa tygodnie. Rośnie nam zuch na potęgę :)

 

 

KKDK

InnaM – z początku tez się zdenerwowałem, zwłaszcza po wizycie u babska. Teraz no cóż, przeszedłem nad tym do porządku dziennego i tak dobrze, że np. nie okazało się że jest to cos gorszego. Był na Sali taki facet, tez przyjechał z podejrzeniem gruźlicy a po tygodniu badań pojechał na chirurgie bo się okazało że ma raka i trzeba płuco wyciąć. Wiem, ze to nie fair porównywać się do tych co mają gorzej no ale cieszę się, że jednak u mnie jest to tylko Mycobakterioza a nie gruźlica czy rak. Mam nadzieję, że z tamtym mężczyzną jest ok. i wrócił już do rodziny.

 

Magicsunny – dzięki za miłe słowa. Niestety czasami nie jest tak lekko jak przysłowiowa bułka z masłem. Prawdę mówiąc czasami jest naprawdę ciężko no ale cóż, takie jest życie. Trzeba je czasem brać za rogi i walczyć. O naszą kruszynę walczyliśmy ho ho. O nasze mieszkanie to tez była jakaś tam walka, o udane życie i wzajemny szacunek… to jest walka dzień po dniu. Na razie w większości nam się udaje chociaż czasami jest naprawdę cieżko

 

Lovable, cisza, Małgosia – dziękuje za życzenia zdrówka. Postaram się zdrowieć jak najszybciej dla Słońca i dla P.

zapiski-taty : :
lut 08 2008 Gruźlica cz. IV
Komentarze: 5
Obiecałem wam opisać chłopaków z sali i tu muszę powiedzieć, że trochę się waham. Przede wszystkim jest to pewne ryzyko, że zdradzę się przed nimi i że tak powiem zostanę rozpoznany. Niby nic, nie piszę tutaj niczego czego miałbym się później wstydzić ale... chyba tego nie zrobię.

Słońce dosyć mocno ceni sobie prywatność i anonimowość tak więc uszanuję to i chłopaków pozostawiam w swojej pamięci.

Dziś już ostatni odcinek opowieści o gruźlicy i mam nadzieję pozwoli mi to już przejść na opisywanie dnia codziennego czyli to co lubię najbardziej, bo łatwiej się opisuje wrażenia i odczucia kiedy są one świeże w pamięci.

Teoretycznie powinienem zakończyć jakoś w stylu "...i wyszedł ze szpitala, leczył się leczył leczył i leczył aż się wyleczył." To byłoby w sumie dobre zakończenie, niestety życie po raz kolejny postanowiło napisać nieco inny scenariusz :)

Czasami czuję się jak w jakiejś kiepskiej telenoweli a'la "moda na sukces" gdzie 'suspensy' gonią 'suspens' i gdzie każdy wątek przeciągany jest minimum na 60 odcinków. No ale już nie przedłużając.

 

Wychodzę ze szpitala, nareszcie szczęśliwy, że po 7 tygodniach zobaczę wreszcie żonę i maluszka, co prawda w brzuszku ale to nieważne. Brzuszek też na pewno ładnie wygląda i nie mogę się już doczekać.

Przyjeżdżam do domu, Słońce jeszcze w pracy, w przedpokoju wita mnie nowa szafa. Szafa, i wogóle wszystko w domu robią na mnie ogromne wrażenie. To naprawdę super uczucie wracać do domu po 7 tygodniach nieobecności, cieszę się ze wszystkiego, z najprostszych nawet rzeczy i czynności. Z tego, że mogę się wreszcie wykąpać, z tego że widzę się całościowo w lustrze i nie muszę się golić przed lusterkiem wielkości znaczka pocztowego. Za przeproszeniem po raz pierwszy od 7 tygodni siadam na sedesie (czystość i higiena oddziału przeciwgruźliczego w O. zmuszał mnie od 7 tygodni do ćwiczenia pozycji dojazdowej a'la Małysz podczas zdobywania kreski na karcie przebiegu choroby (patrz poprzedni wpis)). Włączam komputer, kąpie się, robie sobie herbatę, wstawiam pranie, wszystko jest takie fajne i takie... nowe. No i czekam na Słońce aż przyjdzie z pracy.

W końcu przychodzi, nareszcie się widzimy i aż mi dech zapiera. Teraz spływa to wszystko na mnie jak bardzo mi jej brakowało, jak cholernie tęskniłem za jej uśmiechem, oczami, za noskiem lekko przekrzywionym, chociaż Słońce twierdzi że ma idealnie prosty, a ja tak tylko mówię bo sam mam wielkiego kartofla i jej zazdroszczę ładnego noska, za dłońmi, za jej głosem, uśmiechem (wiem że już mówiłem) za wszystkim tym czym jest. Słońce zdejmuje płaszcz i kolejny szok. Jakbym obuchem w łeb dostał. Słońce nie jest już tylko Słońcem ale jest także naszym dzidziusiem. Stoją przede mnę dwie osoby, dwie najbliższe mojemu sercu osoby. Brzuszek Słońca jest po prostu ogromnie wielki, wiem że to przez to, że mnie  długo nie było ale i tak jest ogromny, nie mieści się w spodniach, nie mieści się pod bluzką, w głowie mi się nie mieści, że może być taki duży i taki piękny. Całuję go raz, drugi, trzeci, najchętniej to bym już nic innego nie robił tylko go całował :)

Ostatecznie udaje nam się od siebie oddzielić i 'spędzić' ze sobą wieczór tak normalnie jak rodzina. Oj piękne to były chwile :).

 

Następnego dnia rano Słońce z dzidziusiem znowu do pracy, a ja do lekarza tym razem już bez obawy, że trafię do szpitala. Babsko w przychodni (patrz poprzednie wpisy) robi mi awanturę, że za wcześnie wyszedłem i kto to widział. Tu chciałbym napisać, że byłem odważny, asertywny i wogóle macho i zacząłem się z nią kłócić, niestety zachowałem się jak dupek, bo starałem się z babą grzecznie, mimo że dostawałem od niej zjebkę za coś na co nie miałem wpływu, czyli za zbyt wczesny wypis ze szpitala. Jeszcze, żeby to było o co wrzeszczeć, według babska, popełniłem przestępstwo, bo wypisano mnie o tydzień wcześniej niż ona ma to gdzieś tam w swoich książkach zapisane. Gruźlicę leczy się dwa miesiące w szpitalu a później pół roku w domu, a mnie śmiano wypisać już po 7 tygodniach!!! No nic tylko mea culpa.Babsko swoje wrzeszczy i ostatecznie każe przyjść za tydzień kiedy będzie mieć już wyniki z jakiegośtam badania.

Tydzień później nastawiony już bardziej bojowo i przygotowany na wojnę, stawiam się ponownie u jej ekscelencji BABY gdzie dowiaduję się, że badania, z których ma już wyniki wskazują, że nie mam i nie miałem gruźlicy i nie musiałem leżeć w szpitalu.

 

Aż mi się nie chce o tym pisać teraz. Dwa miesiące (7 tygodni) w szpitalu z podejrzeniem gruźlicy, która po wyjściu okazuje się nie gruźlicą. Mam Mycobakteriozę, która ma podobne objawy i można się pomylić. Dzwonię do Słońca i dzielę się tą informacją. Z jednej strony wielka radość, bo dzidziuś nie jest i nie był zagrożony (Mycobakterioza nie jest zaraźliwa), bo Słońce nie jest zagrożone, bo rodzina itp. Z drugiej strony, przypominają mi się święta Bożonarodzeniowe w szpitalu (nie były radosne), cały ten czas bez Słońca, który mógłby być ze Słońcem spędzony i jakoś tak nie potrafię się cieszyć z tego, że jednak nie mam gruźlicy.

Babsko mówi, a ja później powtarzam Słońcu, że tą Mycocośtam leczy się dłużej niż gruźlicę i tymi samymi lekami, ale mogę normalnie pracować. 'DŁUŻEJ' to znaczy rok a nie pół roku, 'NORMALNIE' to znaczy nie przemęczając się bo mam dziurę w płucu i ona musi się zasklepić. No i jak widzicie niestety nie mogę napisać, że wyszedł ze szpitala, leczył się leczył aż się wyleczył...

Ok, teraz też się wyleczę, ale potrwa to dwa razy dłużej, czyli chyba powinienem napisać: "...i wyszedł ze szpitala, leczył się leczył, leczył i leczył i leczył i leczył i leczył i leczył aż się wyleczył."

Przychodzę do domu i chcę coś poczytać na necie o tej w sumie nowej chorobie. Znajduję kilka dosłownie stron, na jednej z nich widzę, że 1% ludzi u których stwierdza się gruźlicę dowiaduje się później że ma Mycobakteriozę. Od babska w przychodni wiem, że w betonowym mieście, w którym mieszkam czynnie na gruźlicę leczy się 200 osób. 1% z 200 to 2 osoby. Wychodzi po osobie na milion mieszkańców bo moje miasto ma w porywach do 2000000 ludzi. Tak sobie siedzę i myślę, jedna osoba na milion się tym badziewiem zaraża i akurat trafiło na mnie. Szlag.

Dwie osoby w całym mieście i ja jestem jedną z tych osób. Jak byście znali tą drugą osobę to dajcie znać założymy fanklub Mycobakteriozy.

 

A dzidziuś (już wiemy że chłopczyk i że będzie miał na imię P.) i tak ma to wszystko w nosie i sobie pływa u mamusi w brzuszku i rośnie sobie. A ja się bardzo z tego cieszę. Ostatnio to już nawet i ja czuję jak mnie P. kopie.

 

Taki malutki a taki silny, to pewnie po tacie :)        

 

KKDK czyli (Krótki Komentarz Do Komentarzy)
InnaM - Ok skoro nie możecie się doczekać to piszę :)
zapiski-taty : :
sty 29 2008 Gruźlica cz. III
Komentarze: 2

Kolejny etap - szpital w O. 

Dojeżdżam pociągiem mniej więcej na 14. Krótka chwila na izbie przyjęć i 10 minut później ląduje w pokoju na swoim łóżku. Siedem twarzy patrzy na mnie a ja niepewnie na nich, no bo w końcu to mój pierwszy pobyt w szpitalu, przynajmniej pierwszy tak długi pobyt.

Trafiło mi się łóżko w rogu zaraz przy drzwiach, łóżko ładnie wyprofilowane w kształcie łódki, raczej nie ma możliwości, żeby w nocy z niego spaść. Jeszcze tego nie wiem, ale nie raz zatęsknię za normalnym prostym materacem nie wygiętym w łuk przez niezliczone rzesze pensjonariuszy przede mną. Sąsiad widzi chyba, że mam nietęgą minę i z uśmiechem proponuje, że mnie oprowadzi i wszystko w szpitalu pokarze. No i zabiera mnie na turnee po oddziale, 30 sekund później wracamy do pokoju, a ja widziałem już wszystkie atrakcje i główne punkty mojego oddziału. To znaczy dowiedziałem się gdzie jest WC i gdzie jest rozdawalnia leków po jedzeniu.

Przyjechałem już po obchodzie, tak więc nie pozostaje mi nic innego jak czekać do następnego dnia. Rozpakowuje rzeczy, rozpłaszczam się, zakładam piżamę (obowiązujący strój wyjściowy w szpitalu) i robię to co robi każdy w pokoju - kładę się na łóżku. Trochę próbuję rozmawiać, trochę współtowarzysze niedoli zagadują, takie spokojne przełamywanie pierwszych lodów. Na szczęście sąsiad obok jest w moim wieku i gaduła. Jeszcze mi to nie przeszkadza tak więc jest fajnie. On gada, ja słucham od czasu do czasu coś wtrącam od siebie i tak mija dzień. I kolejny. I kolejny. I kolejny. I tydzień minął. I drugi tydzień. I trzeci... nuda.

Plan dnia według chorych na gruźlicę:

6:00 - Pobudka i włączenie radia "Złote przeboje" ("Złote przeboje" wywalczyłem bo jak przyszedłem to nastawione było RMF a tam cały czas ta sama sieczka)

6:01 - Lekarstwa. Dwie duże czerwone kapsułki dostarczone przez siostry (na czczo)

6:02 - Oblucje

6:30 - Poranna kawa i odpoczynek przy radiu w oczekiwaniu na śniadanie

7:00 - Pomiar temperatury

7:08 - Zapisanie zmierzonej temperatury na kartę. (Zapisują pielęgniarki, plus zawsze pytają czy było wypróżnienie. Jeśli było to stawiają kreskę w kratkę pod temperaturą (taki uproszczony rysunek stolca))

8:00 - Śniadanie (zupa mleczna, 5 kromek chleba, 3 plasterki wędliny i masła na 2 kanapki. Generalnie nadrabiali chlebem. Szybko uczę się dzielić 3 plasterki wędliny na 5 kromek, a masło wsmarowywać tylko w dziurki w chlebie, dzięki czemu na każdej kromce czuję delikatny smak masła i jeszcze delikatniejszy posmak wędliny.)

8:20 - Oddawanie talerzy i odbiór porannych leków (5 dwukolorowych kapsułek i 1 duża biała, gorzka, ohydna, stająca w gardle tabletka)

8:21 - Leżakowanie

10:00 - Obchód (Lekarz pyta czy wszystko w porządku, Ja odpowiadam, że tak. Lekarz pyta czy czegoś nie potrzebuję, Ja odpowiadam, że nie i na tym koniec)

10:02 - Leżakowanie

13:00 - Obiad (dobry, przynajmniej ja nie narzekam innym różnie, niektórym smakuje innym nie)

13:20 - Oddajemy talerze i odbiór popołudniowych leków (1 duża, ohydna, gorzka niedobra) 

13:21 - Leżakowanie

16:30 - Pomiar temperatury

16:31 - Zapisanie temperatury plus pytanie o stolec u tych, u których nie ma porannej kreski.

16:50 - Włączamy TV (na dwójce nadają stare seriale. "Zmiennicy" "4 pancerni i pies" itp. W weekend - Małysz)

17:00 - Kolacja (5 kromek chleba, liść kapusty pekińskiej, parówka (ostatnia i na dodatek Hrabiego Bary Kenta), masło na dwie kromki)

17:20 - Oddajemy brudne talerze (z żalem bo seriale fajne) i odbiór leków wieczornych (1 duża, ohydna...)

17:21 - Leżakowanie

20:00 - Przychodzą siostry i pytają czy ktoś nie ma gorączki. Jak nikt nie ma to ok, jak ktoś ma to paracetamol i też ok. Nie przerywamy Leżakowania.

21:50 (około) - ostatni gasi światło, wcześniej jeszcze prysznic i mycie zębów. Jutro to samo. i tak przez 7 tygodni.

 

cdn... W następnym odcinku (ostatnim) napisze jakich tam ludzi spotkałem. Fajne chłopaki zasługują na dokładniejszy opis. Chciałem dzisiaj opisać ale lecę do Słońca bo właśnie mi powiedziało, że poczuła ruchy dzidziusia naszego :). Kurcze kurcze kurcze jakie to musi być fajne uczucie czuć tak jak dzidziuś kopie od środka.

zapiski-taty : :
sty 28 2008 Gruźlica cz. II
Komentarze: 3

Następny dzień to wizyta w specjalistycznej przychodni gdzie dowiaduję się, że nie ma co zwlekać i trzeba mnie odseparować. Lekarka przy mnie dzwoni do szpitala i chce jak najszybciej łóżko dla mnie. Baba jest wredna i niewiele mówi, mimo że ja staram się być cały czas uprzejmy. Pewnie nie rozumie, że w chwili obecnej potrzebuję jak najwięcej informacji zwłaszcza, że w domu jest Słońce, które nosi naszego dzidziusia. Wogóle to czuje się u niej jak intruz, jakby to była moja wina, że o coś pytam i że śmiałem zachorować. No nic, taka to już jest Polska służba zdrowia, zdecydowanie odbiega od standardów pokazywanych w "Leśnej górze".

 

Dowiaduję się tyle ile mogę, resztę doczytuję na internecie. Im więcej czytam tym mam większy mętlik w głowie no i strach przed tym co będzie jeśli Słońce też jest chore. Babsko w przychodni powiedziało, że Słońce też powinno się prześwietlić osłaniając brzuszek specjalnym fartuchem. Ciekaw jestem czy to głupie babsko ryzykowało by swoim dzieckiem i prześwietlało je roentgenem? Generalnie każdy lekarz ciągnie w swoją stronę nie zważając na innych. Pulmonolog (babsko w przychodni) chce robić zdjęcie nie zważając na dzidzię, nasz ginekolog przestrzega przed robieniem zdjęcia. Babsko nas straszy, że nie leczona gruźlica to jeszcze gorzej dla dziecka i Słońca, ginekolog że roentgen w I trymestrze jest wogóle niedopuszczalny, a później tylko w nagłych wypadkach i pod szczególną ochroną. 

 

Lekarze nas straszą a w środku jesteśmy my, z problemem czy robić zdjęcie i ryzykować uszkodzenie dziecka, czy nie robić zdjęcia i jeśli gruźlica to też ryzykować że dziecku coś się stanie. Na dodatek wkurza mnie jeszcze jedna rzecz . Wszyscy lekarze mówią o naszym dziecku jako "płód". A mi się to totalnie nie podoba. Nie mamy płodu tylko mamy dziecko!!!. Słońce mnie uspokaja, żebym się tak nie denerwował i w sumie widzę, że jakoś tak spokojniej do wszystkiego podchodzi.

 

Długo rozmawiamy o tym, szukamy gdzie się da na internecie. Niestety nic nie jest w stanie rozwiać naszych czarnych myśli. Wszystko co zrobimy będzie źle dla naszego dziecka. W końcu postanawiamy nie panikować i poczekać, zaczerpnąć rady, poczekać co mi w szpitalu powiedzą (w końcu cały czas mam tylko podejrzenie gruźlicy a nie już stwierdzoną gruźlicę).

 

Następnego dnia rano dzwoni telefon ze szpitala gdzie zapraszają mnie bo właśnie zwolniło się łóżko. Cieszę się, bo wyjadę i przestanę być zagrożeniem dla Słońca i martwię się, bo zostawiam Słońce same ze wszystkimi problemami na głowie. Od tej chwili przez siedem kolejnych tygodni pozostanie nam już tylko kontakt telefoniczny i smsowy.

 

cdn... 

zapiski-taty : :